Vandaag, 30 maart 2015 diversen afspraken op de polikliniek Hematologie en Akzi van het VUmc. Eerst bloedprikken en daarna uitslag en gesprek met dr Meijer. Om 09.00 uur een afspraak op de Akzi voor de DLI, daarna ook nog een beenmergonderzoek.
De uitslagen van het bloedonderzoek waren wederom goed (Hb 7.7, trombo's 224 en leuko's 7.6). Over twee weken weer een nieuwe afspraak, dan zijn ook de uitslagen van het beenmergonderzoek bekend.
Iets voor negenen melde ik me bij de receptie van de Akzi op de vierde etage van receptie W. Ik kreeg een bed toegewezen en de verpleegkundige verteld me wat de procedure is van de DLI. Ik schrok, ze vertelde me dingen die ik niet wist. Ik zou een infuus krijgen, eerste een half uur spoelen met 500 ml nacl, daarna via een spuitje worden de lymfocyten toegediend en daarna nog 3 uur spoelen met 1000 ml nacl. Tijdens de gesprekken met de stamcelverpleegkundige enkele weken geleden is me daar niets over verteld dat er een infuus zou worden aangebracht, ook had ik deze vraag aan mijn behandelaar dr E. Meijer gesteld, deze en de stamceltransplantatie-verpleegkundige hadden het over een klein spuitje omdat het maar om een kleine hoeveelheid ging, namelijk ongeveer 10 cl.
De verpleegkundige vertelde me dat de naald van dit infuus groter en dikker is dan normaal en dat er een groot vat moet worden aangeprikt. De lymfocyten zijn namelijk erg groot van omvang en kunnen dus niet via een dun infuusnaaldje worden toegediend. Ik baalde als een stekker. Ik keek naar mijn armen en er was geen enkele ader te bekennen, laat staan een groot vat. De verpleegkundige deed een eerste poging om het infuus aan te prikken in de plooi van mijn linker arm. Het voelde meteen niet goed en deed ontzettend pijn. De naald leek wel een breinaald zo dik. Ondertussen had ik op mijn andere arm aan de binnenkant iets gevonden wat misschien bruikbaar was. De verpleegkundige ging hulp halen en dat gaf mij mooi de tijd om de inmiddels zichtbare ader eens flink op te pompen.
De tweede poging in de binnenkant van mijn rechter onderarm ging gelukkig goed, het was wel een beetje een onhandige plek, maar het infuus liep en dat is het belangrijkste. Na een half uur werden de lymfocyten toegediend (11 cl) en daarna nog 3 uur spoelen. Om 13.00 uur was ik klaar en kon ik een etage hoger terecht voor de beenmergpunctie.
Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt wat beenmergpuncties betreft. Normaal laat ik het aan de linkerkant van mijn bekken de punctie uitvoeren, maar dat gebied is al heel vaak gebruikt en het bot voelt ook niet zo goed meer aan (erg ruw). Dus besloot ik vandaag de rechterkant te gebruiken, alhoewel ik me op die kant minder goed kan ontspannen en ook is deze kant wat gevoeliger dan de linkerkant. Samen met de vrouwelijke dokter de hele procedure besproken, dat vind ik zelf erg prettig dat elke handeling hardop wordt uitgesproken, communiceren is dus heel erg belangrijk. Ik heb een hekel als iemand zonder aankondiging zomaar een verdoving plaatst of bloed opzuigt uit het beenmerg. Deze dokter deed precies wat ik wilde, beginnen met tellen, een hap lucht nemen en bij drie uitblazen terwijl de dokter dan het bloed opzuigt uit het beenmerg. Alles ging naar wens. In totaal werden er 6 buisjes bloed opgezogen, ook wat bloed voor de glasplaatjes en binnen no-time was het gebeurd.
UPDATE: 31 maart 2015
Voor het eerst de dag erna geen beurs gevoel op de plek van de beenmergpunctie. De dokter van gisteren heeft goed werk geleverd. Ze heeft namelijk de tijd genomen tijdens het plaatsen van de verdoving, dus eerst het oppervlakte verdoven en NIET meteen doorprikken naar het botvlies, maar rustig eerst even laten inwerken en dan pas het botvlies verdoven, dat is de truuk.
De uitslagen van het bloedonderzoek waren wederom goed (Hb 7.7, trombo's 224 en leuko's 7.6). Over twee weken weer een nieuwe afspraak, dan zijn ook de uitslagen van het beenmergonderzoek bekend.
Iets voor negenen melde ik me bij de receptie van de Akzi op de vierde etage van receptie W. Ik kreeg een bed toegewezen en de verpleegkundige verteld me wat de procedure is van de DLI. Ik schrok, ze vertelde me dingen die ik niet wist. Ik zou een infuus krijgen, eerste een half uur spoelen met 500 ml nacl, daarna via een spuitje worden de lymfocyten toegediend en daarna nog 3 uur spoelen met 1000 ml nacl. Tijdens de gesprekken met de stamcelverpleegkundige enkele weken geleden is me daar niets over verteld dat er een infuus zou worden aangebracht, ook had ik deze vraag aan mijn behandelaar dr E. Meijer gesteld, deze en de stamceltransplantatie-verpleegkundige hadden het over een klein spuitje omdat het maar om een kleine hoeveelheid ging, namelijk ongeveer 10 cl.
De verpleegkundige vertelde me dat de naald van dit infuus groter en dikker is dan normaal en dat er een groot vat moet worden aangeprikt. De lymfocyten zijn namelijk erg groot van omvang en kunnen dus niet via een dun infuusnaaldje worden toegediend. Ik baalde als een stekker. Ik keek naar mijn armen en er was geen enkele ader te bekennen, laat staan een groot vat. De verpleegkundige deed een eerste poging om het infuus aan te prikken in de plooi van mijn linker arm. Het voelde meteen niet goed en deed ontzettend pijn. De naald leek wel een breinaald zo dik. Ondertussen had ik op mijn andere arm aan de binnenkant iets gevonden wat misschien bruikbaar was. De verpleegkundige ging hulp halen en dat gaf mij mooi de tijd om de inmiddels zichtbare ader eens flink op te pompen.
De tweede poging in de binnenkant van mijn rechter onderarm ging gelukkig goed, het was wel een beetje een onhandige plek, maar het infuus liep en dat is het belangrijkste. Na een half uur werden de lymfocyten toegediend (11 cl) en daarna nog 3 uur spoelen. Om 13.00 uur was ik klaar en kon ik een etage hoger terecht voor de beenmergpunctie.
Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt wat beenmergpuncties betreft. Normaal laat ik het aan de linkerkant van mijn bekken de punctie uitvoeren, maar dat gebied is al heel vaak gebruikt en het bot voelt ook niet zo goed meer aan (erg ruw). Dus besloot ik vandaag de rechterkant te gebruiken, alhoewel ik me op die kant minder goed kan ontspannen en ook is deze kant wat gevoeliger dan de linkerkant. Samen met de vrouwelijke dokter de hele procedure besproken, dat vind ik zelf erg prettig dat elke handeling hardop wordt uitgesproken, communiceren is dus heel erg belangrijk. Ik heb een hekel als iemand zonder aankondiging zomaar een verdoving plaatst of bloed opzuigt uit het beenmerg. Deze dokter deed precies wat ik wilde, beginnen met tellen, een hap lucht nemen en bij drie uitblazen terwijl de dokter dan het bloed opzuigt uit het beenmerg. Alles ging naar wens. In totaal werden er 6 buisjes bloed opgezogen, ook wat bloed voor de glasplaatjes en binnen no-time was het gebeurd.
UPDATE: 31 maart 2015
Voor het eerst de dag erna geen beurs gevoel op de plek van de beenmergpunctie. De dokter van gisteren heeft goed werk geleverd. Ze heeft namelijk de tijd genomen tijdens het plaatsen van de verdoving, dus eerst het oppervlakte verdoven en NIET meteen doorprikken naar het botvlies, maar rustig eerst even laten inwerken en dan pas het botvlies verdoven, dat is de truuk.