Auw!

Auw, mijn sport/wandelschoenen zijn versleten. Na ruim twee-en-een-half jaar en ruim 3 miljoen stappen (stappenteller op mijn smartphone) voel ik nu echt elk klein mini steentje onder mijn schoen. En ja, ik loop veel. Dat gaat gelukkig nog redelijk goed zolang je maar goede schoenen draag. Ik verblijf nog steeds in Thailand en het liefst loop ik op een vlakke harde ondergrond. Door de coronacrisis is het op dit moment erg rustig, weinig toeristen en dus loop ik veel op de straat i.p.v het trottoir. Deze zijn hier vaak erg slecht, gaten en veel oneffenheden, schots en scheef betegeld.




De buitenkant van mijn schoenen zien er nog redelijk goed uit, maar de schoenzool zelf heeft zijn beste tijd wel gehad wat betreft de stevigheid en veerkracht, daar is niks meer van over. Als ik weer terug ben in Nederland staan nieuwe schoenen bovenaan mijn lijstje. Ik ben wel van plan om deze keer schoenen te kopen met een dikkere verende zool. En een zool moet ook niet te hard zijn want als je dan op een klein steentje stapt, dan ik net of je op een scherpe rotspunt trapt.

Door de polyneuropathie is de overdracht van informatie soms een regelrechte ramp. Meestal word alles uitvergroot qua gevoel. Een klein rond steentje voelt niet klein en rond aan, maar groot en hoekig. En zo zijn er nog tig van voorbeelden dat de communicatie en informatie verstoord is.