Vandaag 14 november 2011 zit ik precies één jaar de ziektewet bij het UWV.
Ik kreeg een telefoontje van de arts van het UWV. Deze wilde weten hoe het met me gaat en wat de vooruitzichten zijn.
Op dit moment kan ik me nog aardig alleen redden zonder hulp, wel nu het kouder is geworden veel last (stijf en pijnlijk) van mijn handen en voeten.
Wat de vooruitzichten betreft: mijn situatie zal niet verbeteren en hopelijk niet ook niet verslechteren. Met dat laatste moet ik wel rekening mee houden dat het toch steeds erger wordt.
Dit stond ook in een medische verklaring die me afgelopen week is toegezonden voor het aanvragen van diverse voorzieningen met betrekking op vervoer.
De arts vertelde me dat ik verder niet meer lastig gevallen wordt met controles of telefoontjes, mijn medisch dossier is helder en duidelijk. Ik zal na het verstrijken van 2 jaar ziektewet 100 % worden afgekeurd en dat ik dan voor een IVA uitkering in aanmerking kom. Ongeveer 4 maanden voor het verstrijken zullen hun met mij contact opnemen over verdere afhandeling.
Als ik nu terug kijk, is er heel veel gebeurd en veranderd met mijn leven. Vorig jaar was ik nog werkzaam in de zorg, nu mag ik blij zijn dat ik zelf nog niet afhankelijk ben van zorg.
Ik kreeg een telefoontje van de arts van het UWV. Deze wilde weten hoe het met me gaat en wat de vooruitzichten zijn.
Op dit moment kan ik me nog aardig alleen redden zonder hulp, wel nu het kouder is geworden veel last (stijf en pijnlijk) van mijn handen en voeten.
Wat de vooruitzichten betreft: mijn situatie zal niet verbeteren en hopelijk niet ook niet verslechteren. Met dat laatste moet ik wel rekening mee houden dat het toch steeds erger wordt.
Dit stond ook in een medische verklaring die me afgelopen week is toegezonden voor het aanvragen van diverse voorzieningen met betrekking op vervoer.
De arts vertelde me dat ik verder niet meer lastig gevallen wordt met controles of telefoontjes, mijn medisch dossier is helder en duidelijk. Ik zal na het verstrijken van 2 jaar ziektewet 100 % worden afgekeurd en dat ik dan voor een IVA uitkering in aanmerking kom. Ongeveer 4 maanden voor het verstrijken zullen hun met mij contact opnemen over verdere afhandeling.
Als ik nu terug kijk, is er heel veel gebeurd en veranderd met mijn leven. Vorig jaar was ik nog werkzaam in de zorg, nu mag ik blij zijn dat ik zelf nog niet afhankelijk ben van zorg.
Dat zijn intense veranderingen in een mensenleven en snel gegaan ook. Lukt het om een en ander te verwerken en krijg je daar hulp bij? Psychisch valt dit allemaal ook niet mee.
BeantwoordenVerwijderenHeb zelf ook polyneuropathie. Onlangs vastgesteld maar vermoedelijk voor 1995 al ontstaan. Bij mij is het van een ongezien en vervolgens beroerd behandeld vitamine B12 tekort en vermoedelijk speelt er een erfelijk component mee (wordt nog onderzocht in UMC Utrecht). Ga in elk geval enkele jaren tweemaal per week B12 injecteren. Er is een goede kans dat een en ander dan kan verbeteren, helemaal genezen zal waarschijnlijk niet gebeuren.
Denk dat ik nog 'geluk' heb in de zin dat ik me vrij aardig weet te redden en nog wel wat kan wandelen en doen. Deels ben ik het ook gewend en merk dat mijn hersenen erg zijn gaan compenseren (met name zicht, soms ervaar ik wat ik zie als 'voelen' zeg maar). Daardoor zijn de evenwichtsstoornissen aardig verbeterd.
Heel veel sterkte, blijf je log zeker volgen.
Hoi CINNeR, ik zit mijn blog terug te lezen en zie nu pas je reactie bijna 2 jaar later {shame}.
BeantwoordenVerwijderenNa mijn diagnose (die erg duidelijk was) kon ik de knop omzetten en accepteren dat mijn leven er anders uit zou gaan zien. Stil blijven staan en jammeren 'o wat erg, waarom ik' is niet aan mij besteed. Er blijven nog genoeg dingen over in het leven waar ik mijn energie en geluk uit kan halen.
Ondertussen gaat het goed met mij. Ik ben niet meer afhankelijk van hulpmiddelen en door de vele fysiotherapie en doorzettingsvermogen loop ik weer aardig.
Compenseren met de ogen doe ik ook, deze zijn erg belangrijk. Alles wat ik doe met mijn voeten en handen moet ik nauwlettend volgen met mijn ogen. Blindelings automatische werkt dus niet meer. Soms doe ik het nog wel eens onbewust, maar dat word meteen afgestraft. In het donker heb ik helaas nog veel last van mijn evenwicht.
Het enige waar ik nu absoluut niet meer tegen kan is de kou. Dan veranderen mijn voeten en handen in een blok dood vlees zonder enige functie. Temperaturen onder de 25 graden ervaar ik als onaangenaam. Ben dus afgelopen winter in Zuidoost Azië geweest en dat beviel prima. In december ga ik weer voor minimaal 3 maanden.
Wat hebben de onderzoeken bij het UMC bij jou opgeleverd? En werk jij nog?
Groetjes van Petra Marie-Claire